Na wniosek byłego Komendanta Miejskiego Państwowej Straży Pożarnej w Ostrołęce - st. bryg. Jarosława Wilgi oraz byłego Prezesa Ochotniczej Straży Pożarnej w Ostrołece - druha Andrzeja Orłowskiego ks. biskup Janusz Stepnowski powołał na Kapelana Strażaków Komendy Miejskiej PSP w Ostrołęce oraz Ochotniczej Straży Pożarnej w Ostrołęce ks. Zdzisława Grzegorczyka. Kapelanem powiatowym Ochotniczych Straży Pożarnych powiatu ostrołęckiego jest ks. Józef Kacperski.

 

Wszyscy strażacy miasta Ostrołęki oraz powiatu ostrołęckiego są objęci opieką duszpasterską.

 

Stało się już tradycją, że co roku z okazji obchodów Dnia Strażaka oraz Dni Ochrony Przeciwpożarowej w sanktuarium św. Antoniego w Ostrołęce sprawowana jest uroczysta Msza Św. z udziałem Pasterza Diecezji, Księży Kapelanów oraz Księży z parafii sąsiadujących. W okresie jesiennym sprawowana jest uroczysta liturgia w intencji tych strażaków, którzy zmarli albo ponieśli śmierć podczas akcji ratowniczo - gaśniczych. Księża Kapelani biorą czynny udział w spotkaniach ze strażakami, uczestniczą w oficjalnych uroczystościach organizowanych przez Państwową Straż Pożarną oraz Ochotnicze Straże Pożarne, uczestniczą w Walnych Zebraniach OSP, posiedzeniach Zarządów OSP itp. Inicjują również wiele przedsięwzięć w zakresie pomocy strażakom, którzy biorą czynny udział w akcjach ratowniczo - gaśniczych i na co dzień mają styczność z ofiarami wypadków komunikacyjnych, pożarów, klęsk żywiołowych i innych zagrożeń. Temu celowi służyła m.in. konferencja ks. Marka Dziewieckiego.

Księża Kapelani służą pomocą duszpasterską i psychologiczną nie tylko strażakom, ale również osobom poszkodowanym, które ucierpiały w różnego rodzaju zdarzeniach, szczególnie w wypadkach komunikacyjnych. Często niosą tym osobom pomoc nie tylko w szpitalach, ale również na miejscu prowadzonych działań ratowniczych. Zdarza się, że w ostatniej chwili życia osób poszkodowanych udzielają Sakramentów świętych.

 

 

 

 

 

Najczęściej spotykanym wizerunkiem św. Floriana jest, młodzieniec w stroju rzymskiego legionisty wylewający wodę ze skopka na płonący dom. Ten obraz świętego przechodził wiele przeobrażeń w sztuce ludowej jak i sakralnej. Raz przedstawiano go jako żołnierza, potem jako oficera rzymskiego a nawet księcia w hełmie i wspaniałej zbroi z lancą i proporcem w ręku. Niektóre opowieści ludowe mówiły, że Florian już jako dziecko ugasił pożar domu jednym skopkiem wody. Również wypadek jaki przydarzył się pewnemu węglarzowi, trudniącemu się wypalaniem węgli drzewnych ukazuje skuteczne pośrednictwo tego świętego u tronu Stwórcy. Węglarz ów podczas pracy przy wypalaniu węgli poprawiał żarzący się stos drewna i nieopatrznie wpadł do żaru. Był to człowiek nabożny i wyznawca świętego Floriana. W chwili grożącego mu niebezpieczeństwa westchnął do niego i w tym momencie rozżarzone węgle sczerniały, a węglarz cały i zdrów wydostał się na zewnątrz. Jeszcze inne podania umieszczają go w oddziale straży pożarnej w starożytnym Rzymie. Prawdopodobne wydaje się skojarzenie imion Floriana z legendy z Florianusem, który żył około 900 roku we Francji i był czczony jako patron broniący od ognia.

Wg. "Żywotów Świętych" św. Florian żył w końcu III wieku w prowincji Ufer Noricum [Austria] za panowania cesarzy Dioklecjana [245 - 316 n.e.] i Maksymiliana [235 - 238 n.e.]. Urodził się około 190 roku w Dolnej Austrii. W młodości poświęcił się służbie wojskowej i doszedł do stopnia dowódcy oddziału. W tym czasie bardzo dręczono i prześladowano chrześcijan. Szczególnym okrucieństwem wykazywał się namiestnik norycki Akvilinus, który w ogrodzie Laureakum uwięził 40 chrześcijan. Im to z pomocą pospieszył św. Florian. Postanowił dodać otuchy chrześcijanom i udowodnić, że za tą wiarę należy poświęcić wszystko, nawet własne życie. Wówczas nie do pomyślenia było, aby dowódca oddziału, wysoko ceniony żołnierz mógł być wyznawcą religii chrześcijańskiej i stawiać opór rozkazom cesarskim. Początkowo Akvilinus starał się odwieść Floriana od wyznawania chrześcijanizmu i zmusić go do złożenia ofiary bogom pogańskim. Kiedy Florian odmówił został skatowany do nieprzytomności, a kiedy i to nie pomogło kazano go biczować, a potem ostrymi, zakrzywionymi żelaznymi kolcami szarpano jego ciało. Florian znosił te katusze mężnie, pozostał wierny swojej wierze, cały czas modląc się. Następnie przywiązano mu młyński kamień do szyi i zrzucono z mostu do rzeki Enns - stało się to 4 maja 230 roku. I oto kat, który strącił Floriana do rzeki nagle oślepł, a wzburzona rzeka umieściła zwłoki męczennika na wystającym kamieniu nadbrzeżnym, gdzie osłaniał go skrzydłami rozpiętymi w kształcie krzyża olbrzymi orzeł.