Od wieków w okresie Adwentu organiści roznosili poświęcone uroczyście opłatki wigilijne - symbol miłości i pojednania. Parafianie oczekiwali organisty jako zwiastuna nadchodzących świąt Bożego Narodzenia, a przyjęcie poświęconego opłatka było niepisanym zwyczajem rodziny katolickiej.

Organista z Lipiec, opisany przez Władysława Reymonta w powieści pt: "Chłopi", odpowiedzialnie stwierdza: "Parafia wielka, porozrzucana, a wszystkim trzeba opłatki roznieść przed świętami, to i wczas zaczynać muszę". Tradycja ta, uświęcona przez pokolenia, podtrzymywana jest już w niewielu parafiach. A szkoda!

Przyjmijmy naszego Pana Organistę Józefa, serdecznie. Nie kupujmy opłatków w sklepach czy na straganach. Można także nabyć je w Kancelarii pana Organisty w naszym Sanktuarium. Będzie to znak przynależności do tej wspólnoty. Wtedy także mamy pewność, że są one poświęcone i znajdą się na wigilijnym stole.

Nabożeństwo Fatimskie
rozpocznie się w piętek 13 listopada 2020 r.:

17:15 - Różaniec Święty
17:45 - Zdrowaśki za Zmarłych
18:00 - Msza Święta Fatimska

Zapraszamy do modlitwy on-line

W 1918 r. stało się to, co wydawało się niemożliwe. Jednoczesna klęska trzech potęg zaborczych pozwoliła Polakom "wybić się na niepodległość". Fakt ten trudno nam inaczej wytłumaczyć, jak przez opiekę i szczególne zrządzenie Opatrzności Bożej.

Odzyskanie niepodległości i zjednoczenie ziem trzech zaborów po przeszło 120 latach niewoli jest bez wątpienia najważniejszym wydarzeniem w dziejach Polski XX wieku. Data 11 listopada skłania nas do przypomnienia losów Ojczyzny i do szacunku dla tych, którzy podjęli wyzwanie historii, potrafili wywalczyć, zorganizować i wreszcie obronić odrodzone państwo. To data-symbol, bo wolność zawitała wówczas do polskich domów tylko w Kongresówce, zachodniej Galicji i na Śląsku Cieszyńskim. Na ziemiach zaboru niemieckiego, na Śląsku, Pomorzu i w Wielkopolsce wciąż trwały rządy pruskie, a Kresy Wschodnie czekała jeszcze długa i krwawa wojna.

Rozbiory Polski, które przyniosły podział państwa między trzy wielkie mocarstwa, wydawały się nieodwracalnym werdyktem historii. Od chwili wymazania Rzeczypospolitej z politycznej mapy Europy Polacy nie zrezygnowali nigdy w pełni z walki o niepodległość. W każdym pokoleniu stawali do skazanego na przegraną powstania. Oskarżani o brak realizmu, o romantyczne i idealistyczne pojmowanie roli narodu, tworzyli "żywy łańcuch niepokornych", przygotowując grunt pod "rok 1918". Z chwilą wybuchu wojny, w sierpniu 1914 r., monarchie zaborcze stanęły po przeciwnych stronach frontu. Niemcy i Austro-Węgry napadły na Rosję. Po 2,5 roku wojny zdruzgotany został nasz wschodni zaborca: zła sytuacja na froncie doprowadziła do wybuchu rewolucji i wojny domowej w Rosji. Następne lata wojny przyniosły upadek mocarstw germańskich, które uległy potędze Ententy, w skład której wchodziły m.in. Francja, Wielka Brytania i USA. Można by powiedzieć, że jesienią 1918 r. nad naszymi zaborcami jakby przeleciał anioł sprawiedliwości dziejowej i poraził serca milionom wrogich nam żołnierzy, tak że sami rzucali broń i stawali się niezdolni do walki. Polacy mogli przystąpić do budowania własnej państwowości.

2 listopada, Kościół katolicki wspomina wszystkich wiernych zmarłych.

Dzień Zaduszny to czas szczególnej modlitwy do Boga, by zmarli mieli udział w Chrystusowym zwycięstwie nad śmiercią. Dotyczy to zwłaszcza tych, którzy po śmierci potrzebują oczyszczenia w miłości, czyli czyśćca, który jest "przedsionkiem nieba".

Dogmat o istnieniu czyśćca Kościół ogłosił na Soborze w Lyonie w 1274 r. a potwierdził i wyjaśnił w osobnym dekrecie na Soborze Trydenckim (1545-1563). Dogmat o czyśćcu opiera się na przesłankach zawartych w Piśmie św. oraz na sięgającej II wieku tradycji kościelnej. Duży wkład w rozwój nauki o czyśćcu wniósł św. Augustyn. Dogmat podkreśla dwie prawdy: istnienie czyśćca jako pośmiertnej, oczyszczającej kary za grzechy oraz możliwość i potrzebę modlitwy i ofiary w intencji dusz czyśćcowych.

Ci zmarli, którzy po śmierci doświadczają czyśćca są już bezpieczni, bo znaleźli się w Bożych rękach. Mogą być pewni zbawienia, na którego pełnię muszą się jeszcze przygotować. Czyściec jest "przedsionkiem nieba". Jest wyrazem Bożego miłosierdzia, które oczyszcza tych, którzy za życia na ziemi nie wydoskonalili się w pełni w miłości do Boga, bliźniego i samego siebie. Stanu czyśćca nie należy pojmować jedynie jako kary lecz jako przygotowanie do pełnego zjednoczenia z Bogiem w niebie. Aby zmarli mieli udział w Chrystusowym zwycięstwie nad śmiercią, oczyszczenie winno być całkowite. 

1 Listopada 2020 r.
Uroczystość Wszystkich Świętych: 6:30 z różańcem za zmarłych, 8:30, 10:00, 11:30 (z racji epidemii, po tej Mszy Świętej nie ma procesji na cmentarz, oraz nie ma Mszy Świętej na cmentarzu) 13:00, 16:00, 18:00 i 20:00

2 Listopada 2020 r.
Dzień Zaduszny: 6.30 z różańcem za zmarłych, 8.30, 10.00, 11.30, 13.00, 16.00, 18.00, 20.00. Nie będzie też procesji i Mszy Świętej na cmentarzu parafialnym oraz przy PGO.

Zapraszamy do składania tzw. "przypominków za zmarłych", w godzinach pracy kancelarii parafialnej, czyli: w dni powszednie od 08.00 do 08.30 oraz od 17.00 do 18.00.

Zgodnie z tradycją "Przypominki listopadowe za zmarłych będą czytane każdego dnia codziennego o godzinie: 17:45. W niedziele przed Mszą Świętą o godzinie 8:30 i 10:00.

Będzie też Nowenna za Zmarłych, jako wyraz wdzięczności za dobra, jakie im zawdzięczamy, polecając Ich Miłosierdziu Bożemu. Nowennę za Zmarłych będziemy odprawiać przed Mszą Świętą o godzinie 18.00, w dniach od 1 do 9 listopada 2020 r. 

W naszym Sanktuarium, będzie też odprawiana Msza Święta za zmarłych Ojców Bernardynów, braci tego zakonu, dobroczyńców, budowniczych, zmarłych księży proboszczów i wikariuszy.
Msza Święta będzie sprawowana: 2 listopada o godzinie: 18:00.

Zgodnie z tradycją, wychodząc z kościoła, pod chórem będzie można złożyć ofiarę na tzw.: "podzwonne", aby dźwiękiem dzwonu i modlitwy, upraszać za Zmarłych niebo.

Odpust Zupełny za Zmarłych można uzyskiwać przez cały miesiąc listopad.

Należy nawiedzić pobożnie cmentarz w dniach 1-30 listopada i modlić się za dusze zmarłych, przy zachowaniu stałych warunków odpustu:

• stanu łaski uświęcającej,
• przyjętej w listopadzie Komunii św.,
• wolności od przywiązania do grzechu (nawet lekkiego),
• modlitwy w intencjach Ojca Świętego (np. “Ojcze nasz” i “Zdrowaś Mario”).

Ostatnia niedziela października jest w naszej diecezji przeznaczona na obchód rocznicy poświęcenia kościoła własnego, czyli parafialnej świątyni, w której „gromadzi się wspólnota chrześcijańska, aby słuchać słowa Bożego, zanosić modlitwy błagalne, wielbić Boga, a przede wszystkim sprawować sakramenty i gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament Eucharystii” (Dekret Świętej Kongregacji Sakramentów i Kultu Bożego z 29 maja 1977 r.).

Poświęcenie kościoła i ołtarza zalicza się do najbardziej uroczystych aktów liturgicznych, a obchód rocznicy tego wydarzenia jest podniesiony do rangi uroczystości.

Gdy dom, w którym się gromadzimy w każdą niedzielę, był jeszcze na etapie projektu, miał już wytyczony cel i zadanie: miał być miejscem spotkania człowieka z Bogiem i służyć jednoczeniu się ludzi z ich Stwórcą i Ojcem. Do chwili poświęcenia był jedynie zwykłym budynkiem. Po poświęceniu stał się „domem Bożym i bramą niebios (...) arką przymierza i mieszkaniem Boga z ludźmi” (por. Rdz 28,17-19).

22 października obchodzimy liturgiczne wspomnienie św. Jana Pawła II. Jest to także rocznica inauguracji jego pontyfikatu, która miała miejsce 22 października 1978 roku.

To wyjątkowy dzień, w którym znów staje koło nas papież, który prowadził Kościół przez 27 lat – mówi ks. prof. Jan Machniak, kierownik Katedry Teologii Duchowości Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie.

– Ojciec Święty pokazywał drogę wszystkim ludziom, jak iść, żeby budować pokój, zgodę, miłość i pokazywał przede wszystkim to, co dla nas wierzących jest najważniejsze, że Ewangelia Chrystusa ciągle jest aktualna dla wszystkich. Nie siła, przemoc, gwałt, ale miłość, przebaczenie, program ewangeliczny, program błogosławieństw – błogosławieni ubodzy w duchu, błogosławieni cisi, błogosławieni pokój czyniący. Można powiedzieć, że to był papież pielgrzym i taki pozostał. On wyznaczył drogę dla swoich następców – dla papieża Benedykta i Franciszka – tłumaczy ks. prof. Jan Machniak.

Karol Wojtyła przyszedł na świat 18 maja 1920 roku. W wieku dziewięciu lat stracił matkę, a mając dwadzieścia jeden – ojca. W roku 1938 podjął studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W okresie okupacji angażował się w pracę aktorską w konspiracyjnym Teatrze Rapsodycznym. W tym czasie powstało również wiele jego utworów poetyckich. Początkowo pracował w kamieniołomie w Zakrzówku, później w oczyszczalni sody w Borku Fałęckim.

1942 to rok, w którym Wojtyła wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie. Równocześnie rozpoczął także w konspiracji naukę na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Od wybuchu Powstania w 1944 roku do końca wojny, jako przyszły kapłan, mieszkał w pałacu arcybiskupim. Święcenia kapłańskie z rąk kard. Adama Stefana Sapiehy otrzymał 1 listopada 1946 roku.

15 listopada 1946 roku wyjechał do Rzymu na studia na Papieskim Międzynarodowym Athenaeum Angelicum, które ukończył dwa lata później, otrzymując dyplom summa cum laude.

Pierwszą parafią, do której został skierowany, aby pełnić posługę kapłańską, była Niegowić. Później został przeniesiony do parafii św. Floriana w Krakowie.

Tytuł doktora teologii uzyskał w 1948 roku. Lata  1951-1953 to czas, w którym podjął się pisania pracy habilitacyjnej. Nie otrzymał jednak tytułu docenta, gdyż Ministerstwo Oświaty odrzuciło jego pracę. W roku 1956 objął katedrę etyki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Biskupem pomocniczym Krakowa i biskupem tytularnym Umbrii Karol Wojtyła został w 1958 roku. 30 grudnia 1963 roku został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Kardynałem został cztery lata później.

Po śmierci papieża Jana Pawła I został wybrany na papieża. Wyboru dokonano 16 października 1978 roku. Papież – Polak przyjął imię Jan Paweł II. Uroczysta inauguracja pontyfikatu nastąpiła 22 października.

Pontyfikat papieża Jana Pawła II trwał ponad 26 lat. W trakcie jego trwania papież mianował 232 kardynałów, ogłosił 1318 błogosławionych i 478 świętych. Napisał 14 encyklik, 14 adhortacji, 11 konstytucji oraz 43 listy apostolskie.

3 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie o godzinie 17.19, Jan Paweł II został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę w brzuch oraz rękę. Ocalenie od śmierci  zawdzięczał Matce Bożej Fatimskiej, której rocznicę objawień obchodzono w dniu zamachu na jego życie.

Jan Paweł II odszedł do Pana 2 kwietnia 2005 roku o godz. 21.37.

1 maja 2011 roku papież Benedykt XVI ogłosił Jana Pawła II błogosławionym. Kanonizacji papieża – Polaka dokonał papież Franciszek 27 kwietnia 2014 roku.